Τραυματισμοί στις πολεμικές τέχνες


14/02/2007 — δημοσίευση του Sensei Νίκου Κορρέ σε περιοδικό.


Είναι πολύ συνηθισμένο γεγονός οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης πολεμικών τεχνών. Η φύση της εκάστοτε πολεμικής τέχνης πολλές φορές εγκυμονεί κινδύνους στους αρχάριους μαθητές. Η αποφυγή τραυματισμών είναι ο λόγος που αρκετές πολεμικές τέχνες στις μέρες μας διδάσκονται με μερικές διαφοροποιήσεις που σκοπό έχουν να δώσουν στον εκπαιδευόμενο όλη τη γνώση με το μικρότερο σωματικό κόστος. Στόχος κάθε νέου εκπαιδευτή είναι να βελτιώνει τον τρόπο μετάδοσης της γνώσης έτσι ώστε να μην είναι επιζήμια ψυχικά και σωματικά. Εξάλλου αν μέσα στη μαθητεία σας τραυματιστείτε τόσο ώστε να μην μπορείτε να εφαρμόσετε πια την τέχνη που επιθυμείτε σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα πρέπει να αναθεωρήσετε τη σχολή σας ή το δάσκαλο σας ή τέλος εσάς τον ίδιο. Στο παρόν άρθρο δεν θα δώσουμε ιατρικές οδηγίες απλά θα ενημερώσουμε όσους ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες.

Παράγοντες που οδηγούν στην κάκωση:

  • Εξωγενείς: Ανεπαρκής εξοπλισμός, προβληματικός χώρος άθλησης (σκισμένα στρώματα, φουσκωμένο παρκέ κ.λ.π ) κρύο περιβάλλον.
  • Ενδογενείς: Ανεπαρκής προθέρμανση, κακή ψυχολογική κατάσταση (έλλειψη συγκέντρωσης), πολύ έντονη προπόνηση.

Όπως είναι κατανοητό κάθε ένα από τα προηγούμενα αποτελεί ξεχωριστό τομέα αναφοράς για τα επόμενα άρθρα.

Οι αθλητικές κακώσεις χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες ανάλογα με την αιτία πρόκλησης τους:

  • Τραυματισμοί από εξωτερικά αίτια (διαστρέμματα, θλάσεις, εξαρθρήματα, κατάγματα)
  • Τραυματισμοί από υπέρχρηση (αποσπαστικά κατάγματα, αποκολλήσεις ή αποκοπές στην κυρίως μάζα των μυών).

Κάθε ένα από τα παραπάνω παρουσιάζει μια συγκεκριμένη συμπτωματολογία όπου δεν είναι κανένας άλλος εκτός από τον γιατρό που θα επισκεφτεί ο τραυματισμένος αθλητής μας υπεύθυνος για τη διάγνωση του.

Ο εκπαιδευτής πρέπει απαραίτητα να γνωρίζει κάποια γενικά πράγματα γύρω από τα συμπτώματα που παρουσιάζονται αμέσως μετά από ένα τραυματισμό έτσι ώστε να δώσει τις πρώτες βοήθειες.

Αυτά είναι:

  1. Μείωση κινητικότητας του τραυματισμένου σημείου.
  2. Πρήξιμο (οίδημα) το οποίο τις περισσότερες φορές είναι ορατό. Αν δεν μπορείτε να το διακρίνετε κάντε σύγκριση με το υγιές.
  3. Αύξηση θερμοκρασίας τοπικά η οποία δημιουργεί και τοπική ερυθρότητα.
  4. Πόνος, μούδιασμα, φαγούρα γύρω από την περιοχή είναι σημεία στα οποία πρέπει να δίνετε ιδιαίτερη βάση.

Αντιμετώπιση

Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε τον αθλούμενο από την προπόνηση του.

Πάγος

Το επόμενο και ίσως το πιο καθοριστικό είναι ο πάγος. Είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείται παγοκύστες ή θρυμματισμένα παγάκια τυλιγμένα σε πετσέτα απ’ ότι ψυκτικά σπρέι γιατί τα τελευταία δεν έχουν την ικανότητα να ρίχνουν τοπικά τη θερμοκρασία για μεγάλο χρονικό διάστημα όπου αυτό είναι το ζητούμενο. Από τη στιγμή που θα τοποθετήσουμε την παγοκύστη πάνω στο πάσχον μέλος αφήνουμε 10-15 λεπτά, βγάζουμε για 30 λεπτά να επανέλθει η φυσιολογική θερμοκρασία και εφαρμόζουμε ξανά επαναλαμβάνοντας με τα ίδια διαστήματα για ένα δίωρο. Μετά αραιώνουμε την τοποθέτηση έτσι ώστε να είναι 10-15 λεπτά/ δίωρο. Η παγοθεραπεία είναι σωτήρια για την αποφυγή αιματώματος και μειώνει αισθητά τον πόνο όταν εφαρμόζεται στο οξύ στάδιο το οποίο διαρκεί 48 ώρες.

Περίδεση

Σκοπός της είναι η άσκηση πίεσης της πάσχουσας περιοχής με σκοπό την ελάττωση του οιδήματος και συγχρόνως η προστασία της άρθρωσης από περαιτέρω κινήσεις. Εάν δεν γνωρίζετε κάποιο συγκεκριμένο τρόπο μην προσπαθήσετε να τον βρείτε εκείνη την ώρα απλά χρησιμοποιείστε τον για να πιέσετε καλύτερα την παγοκύστη στο πάσχον σημείο. Εάν γνωρίζετε κάποιο τρόπο περίδεσης απλά σας υπενθυμίζω ότι ξεκινάμε κάτω από την πάσχουσα περιοχή και ανεβαίνουμε προς τα πάνω δένοντας λίγο χαλαρότερα στο σημείο του πόνου.

Ανάρροπη θέση

Αυτό σημαίνει ότι τοποθετούμε το πάσχον μέλος πάνω από το ύψος της καρδιάς μειώνοντας έτσι σημαντικά τη βοήθεια της βαρύτητας στην εξέλιξη του οιδήματος. Για παράδειγμα αν το τραυματισμένο μέλος είναι το πέλμα βάλτε τον αθλητή σε ύπτια θέση και τοποθετήστε κάτω από το πέλμα του ένα χοντρό μαξιλάρι.

Αυτά είναι εν συντομία τα πρώτα μέτρα που πρέπει να πάρετε σαν εκπαιδευτής. Το επόμενο στάδιο είναι η μεταφορά του αθλητή στο γιατρό όπου το καλύτερο θα ήταν να είστε και εσείς παρών για να αναφέρετε το μηχανισμό κάκωσης (δηλαδή την κίνηση που προκάλεσε τον τραυματισμό) κάτι που είναι πολύ σημαντικό για τη σωστή διάγνωση.

Μιλώντας για αποφυγή τραυματισμών δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τον τομέα της πρόληψης. Μεγάλα κενά προπονήσεων, αυξημένο σωματικό βάρος, σκληρά διαιτολόγια, λήψη ουσιών με σκοπό την αύξηση της απόδοσης χωρίς την έγκριση του εκπαιδευτή είναι μερικά από τα σημεία που πρέπει να δίνουμε έμφαση όταν τα διαπιστώνουμε.

Σαν αθλητές προσπαθήστε να κρατάτε μια επαφή με τον εκπαιδευτή σας και να αναφέρετε οποιοδήποτε σύμπτωμα σας παρουσιάζεται. Κάντε ένα ελαφρύ πρόγραμμα διατατικών ασκήσεων στο τέλος της προπόνησης σας εάν δεν κάνατε κατά τη διάρκεια της και ένα ζεστό μπάνιο όταν επιστρέψετε σπίτι, αυτά θα κρατήσουν τους μυς σας χαλαρούς μέχρι την επόμενη προπόνηση.

Τέλος σε περίπτωση που δείτε οποιοδήποτε από τα προηγούμενα συμπτώματα σταματήστε αμέσως τη προπόνηση και επισκεφθείτε ένα γιατρό άμεσα (ορθοπεδικό, αθλητίατρο). Μην βγάζετε μόνοι σας πορίσματα και μην αφήνετε κανέναν μη ειδικό να αποφασίζει την πορεία σας στις πολεμικές τέχνες. Είναι προτιμότερο να αναρρώσετε αμέσως μετά από ένα τραυματισμό 10 μέρες παρά να ασκηθείτε τραυματισμένος για 10 μέρες και μετά να σταματήσετε για πάντα.

Newsletter

Γραφτείτε στο newsletter για να λαμβάνετε τα νέα της σχολής μας.